Początki Poręby sięgają schyłku XIII wieku, kiedy to tereny Pszczyny były słabo zaludnione, więc zaczęto sprowadzać i osadzać na tych terenach mieszkańców. Osiedlanie nowych mieszkańców odbywało się na podstawie niemieckiego prawa kolonialnego, które regulowało także funkcjonowanie nowych osad. Założyciela Poręby nie znamy, ale wiadome jest, że zwerbował kilkanaście rodzin osadniczych na tereny dzisiejszej Poręby i założył nową wioskę w miejscu bezpiecznym od wylewów pobliskiej rzeki Pszczynki. Wieś była zaludniona wzdłuż obecnej ulicy Wodnej i Świerczewskiego. W pierwszych latach sołtys sprawował władzę i reprezentował interesy Księcia. Sołtys dziedziczny mieszkał w najpiękniejszej zagrodzie zwanej folwarkiem położonej nieopodal dzisiejszego zbiornika Łąckiego, w tamtych czasach był to staw Łącki.
Nazwa naszej miejscowości wywodzi się z terminologii leśnej, w której to określa się słowem „poręba” zrąb zupełny drzewostanu. Nazwa ta przetrwała do dzisiaj w niezmienionej formie, a określenie to przyjęto jako nazwę naszej miejscowości dlatego, że właśnie podczas osadzania się ludności w Porębie najpierw trzeba było wyciąć obszary leśne i przygotować grunt pod zabudowę oraz uprawę rolną.
O historii naszej miejscowości możemy dowiedzieć się więcej z kronik, spisów. Pierwszych informacji archiwalnych o Porębie dostarczyły nam zapiski z urbarza o tytule „Poruba ein Dorff” z roku 1536. Obraz przepięknej wioski nad Pszczynką z XIV i XV wieku przetrwał do czasów uwłaszczenia w wieku XIX. W czasach obecnych możemy wyobrazić sobie kilka miejsc, gdzie znajdowały się największe zabudowania. Jedno z nich mieściło się na południu Poręby w okolicach dzisiejszego gospodarstwa państwa Ryt i Klimczyk. Jednym z pierwszych wolnych sołtysów w Porębie był Mikołaj Glinka. Przez kolejne lata tereny były kupowane przez prywatną szlachtę. Jednym z charakterystycznych typów zabudowy Poręby było kilkuwieczne ogrodzenie całej wsi. Pierwsi mieszkańcy z nazwiskami w Porębie, jakie znajdują się w kronikach noszą nazwiska czeskie i to właśnie czeskie nazwiska pojawiają się do końca XVI wieku. Następne pokolenia nosiły już nazwiska polsko podobne.
Nasza wioska była silnie związana z gospodarką myśliwską. Już pod koniec XVIII wieku zaczęto gospodarować terenami bogatymi w dziką zwierzynę. Utworzono Bażantarnię myśliwską, a w 1800 roku zakończono budowę letniej rezydencji, którą nazwano „Lustschlosem”, zaś dziś po prostu zwą ją Bażantarnią. Miejsce, to służyło do celów rozrywkowych rodziny książęcej.
Po uwłaszczeniu chłopi zostali zwolnieni z pańszczyzny na rzecz księcia, a domy od połowy XIX wieku w Porębie musiały być budowane z cegły, która była odporna na ogień. W połowie XIX wieku w Porębie było już ponad 400 mieszkańców oraz zabudowa sięgała już do 50 domów. Kolejne lata w Porębie, to nieurodzaje, klęski żywiołowe, choroby. Dużo mieszkańców zmarło na tyfus.
Lata pierwszej wojny światowej, to okres, w którym kilkudziesięciu mieszkańców zwerbowano do wojska, kilku zginęło w obronie walki o Polskę w kraju oraz za granicą m.in. w Francji. Po wojnie nadszedł ciężki czas dla mieszkańców, którzy utracili wiele zwierząt, niska wydajność gospodarstw co przeniosło się na wyżywienie. Ale był, to także okres zrywu mieszkańców, którzy wstąpili w szeregi powstańcze i wywołali Powstanie na Śląsku, które doprowadziło do wygranego plebiscytu. Z Poręby udział w powstaniach brało 19 mieszkańców. Okres międzywojenny to czas odbudowy wsi, która powoli powracał do wizerunku sprzed I wojny światowej. Największym sukcesem w 1935 roku mieszkańców było utwardzenie gminnej drogi dzisiejszej ulicy Świerczewskiego. Porębianie ucierpieli także w licznych pożarach oraz nieurodzajach, ale tendencja ludności cały czas rosła, w roku 1931 w naszej miejscowości było ponad 700 osób, z czego około 250 to dzieci w wieku szkolnym.
W wrześniu 1939 roku Niemcy opanowali tereny całej wsi oraz zakazano posługiwania się językiem polskim. Powstańcy uciekali, ponieważ każdego
powstańca kazano rozstrzelać w Pszczynie pod „Trzema Dębami”, gdzie dzisiaj znajduje się tablica i pomnik Powstańców Śląskich. Nakazano także wpisywania się na „Volkslisty”, czyli mieszkańcy śląska, którzy maja korzenie niemieckie. Kilku Porębian zginęło w służbie w Wermachcie oraz w oddziałach Generała Andersa. W styczniu 1945 roku przez Porębę w kierunku Pawłowic przemieszczała się kolumna z ewakuowanymi więźniami z obozu Auschwitz-Birkenau. Kilkunastoosobowa grupa więźniów zbiegła z rąk esesmanów i ukrywała się w okolicznym domach. Mieszkańcy Poręby nie byli obojętni na niesienie pomocy, szybko zaczęli pomagać i ukrywać więźniów. Gdy kres II wojny światowej nadszedł, Poręba została opanowana przez czerwonoarmistów.
Po wojnie w Porębie zaczęto odbudowę oraz organizację wsi. W 1950 roku powstał Państwowy Ośrodek Maszynowy (POM) oraz w 1977 rozpoczęto budowę Zbiornika Łąckiego, a zakończono w 1986 roku. W 1973 roku w Porębie powstał nowy budynek szkoły, a od 1975 roku nasza wieś należy do Gminy Pszczyna. 2 września 1981 roku nastąpiło rozpoczęcie budowy Porębskiego kościoła. W Porębie znajdowała się także Ochotnicza Straż Pożarna, która już nie istnieje. Nasza miejscowość ma wielu zasłużonych mieszkańców, którzy wpisali się na kartach historii i w sercach ludzi, ale w Porębie znajdują się atrakcyjne związane z dziejami naszej miejscowości.